Wat we als 11-jarigen nog niét konden inschatten, was dat die ridders niet enkel zichzelf, maar ook de thuisblijvende jonkvrouwen in ijzer verpakten, of toch het onderste deel, via het foltertuig dat de geschiedenis inging als ‘kuisheidsgordel’.  In Spontin werd die niet spontaan geëtaleerd, en van dit stukje geschiedenis bleven we dus nog verstoken. Waarschijnlijk zou het ook het bevattingsvermogen van een 11-jarige te boven zijn gegaan, en hadden we het woord kuisheidsgordel giechelend op de zelfde hoogte geplaatst als het woord maandverband: allebei behorend tot het vreemde rijk van de ‘grote’ meisjes. Of toch? Misschien hadden we met dezelfde scherpte waarmee we de ridders-in-blik naar de schroothoop verwezen, ook wel aangevoeld dat er iets niet deugde aan dat in een ijzeren doosje steken van het vrouwelijk doosje.

Zoals ik nù precies kan aanvoelen dat er iets mis is met het zopas triomfantelijk aan de pers voorgesteld anti-verkrachtingsondergoed.

Gewoonweg omdat het, als redenering, in het verlengde ligt van aan meisjes en vrouwen te zeggen dat ze met hun kleding al niet moeten ‘uitnodigen’ tot aanranding en verkrachting. Zorgen dat je onder die ‘zedige’ kledij nu ook anti-verkrachtingsondergoed kunt dragen is nog eens dubbel de verantwoordelijkheid bij vrouwen leggen om te voorkomen dat ze verkracht worden in plaats van te zorgen dat mannen niet verkrachten. Ik zie het nog gebeuren dat er binnenkort in één of andere rechtbank wordt aangehaald dat het slachtoffer niet de nodige voorzichtigheid aan de dag heeft gelegd want ze hàd toch de mogelijkheid om anti-verkrachtingsondergoed aan te trekken…  Op zich is dat vanuit een feministisch discours al genoeg om het hele idee van dat ondergoed van tafel te schuiven.

Maar ook vanuit een fashionistische redenering: dames het deugt niet!

Het onderbroekje is eigen een hotpants. Niet echt vlotjes draagbaar onder elk soort kledij dus, noch voor iedere leeftijd of figuur. Zo bestendigt het weer een vooroordeel: dat het strakke jonge meiden zijn die al joggend de bosjes gesleurd worden door een onbekende aanvaller.

Met een ‘versterkt stuk’ ter hoogte van de pubis, ‘slimme’ en dus sterke stof, en met broekspijpjes die met een soort combinatieslot in de zoom vergrendeld worden, denk ik meteen aan … de middeleeuwen en die kuisheidsgordel. Komaan zeg, we gaan onze onderbroek toch niet op slot doen!

En hoe effectief is het trouwens? De makers, die hun startkapitaal bij elkaar kregen door crowdfunding, beroepen zich op studies waaruit blijkt dat verkrachters de prooi vaak loslaten als de ‘toegangspoort’ niet vlot opengaat, als het te lang duurt en ze vrezen betrapt te worden.  In plaats van anti-verkrachtingsondergoed is het dus eigenlijk vertragingsondergoed. Maar na een leuke publiekscampagne om dit ondergoed aan de vrouw te brengen, gaat de iet of wat professionele verkrachter zich daarvoor ook wel letterlijk ‘wapenen’, en een mes meebrengen om te proberen dat ondergoed van het lijf te snijden au lieu van het lijf te rukken. Is het dàt wat we willen?

Daarbij nog, ik heb de demonstratiefilmpjes bekeken en de conclusie is: hiermee gaan we accidentjes hebben. Hoog water en rap naar het toilet… ai het anti-verkrachtingsondergoed nog ontgrendelen! Oeps, wat is de cijfercombinatie ook weer? En wacht, ik moet eerst m’n leesbril opzetten om m’n onderbroek te kunnen losmaken …

Dus: nee dank je. Geen poesjesharnas. Ik blijf wel bij Marie-Jo.

Aviva Dierckx,

voorzitter