Zo snel als hij lanceerde, was het voorstel alweer van tafel. Kersvers federaal minister van Gelijke Kansen Rob Beenders durfde in zijn beleidsverklaring genderquota verwerken voor directiecomité’s van beursgenoteerde bedrijven. Dat stuitte onmiddellijk op heel wat tegenwind van coalitiepartners, geheel passend in de hedendaagse anti-woke beweging die zich in de Westerse wereld voltrekt. Al is Beenders’ voorstel helemaal niet “woke”, het is naast gezond verstand ook gewoonweg de uitvoering van een Europese richtlijn. Beenders’ progressieve zet was niet meer dan wat van ons land verwacht wordt. Is het dan echt teveel gevraagd?

Dat deze Arizona-coalitie niet zou uitblinken in vrouwvriendelijkheid stond in de sterren geschreven. Ze hadden de eed amper afgelegd of de helft van ons land kreeg al een duidelijke boodschap: jullie staan in de schaduw. Voor een keer gaat het niet over de noord-zuid spanningen maar over vrouwen en mannen. Gendergelijkheid is volgens deze regering eerder ‘toeval’ en ook die lijn willen ze doortrekken in directiecomité’s van beursgenoteerde bedrijven. Heel veel toeval komt er echter niet aan te pas, jammergenoeg.

Ook wij vinden als vrouwenorganisatie dat mensen best geselecteerd worden op basis van capaciteiten en verdienste, en niet op basis van gender. Een meritocratisch model is in onze ogen de beste oplossing. Maar dan moeten de startkansen natuurlijk wel gelijk zijn.

Uit onderzoek van Equileap in oktober 2021 bleek dat er in Nederland meer CEO’s zijn die Peter heten dan dat er vrouwelijke CEO’s zijn. Wil dit dan zeggen dat iemand die Peter heet, meer capaciteiten heeft dan eender welke vrouw? Waar blijven vrouwen dan hangen?

Niet van willen, maar van moeten.
Genderquota dienen ons inzien niet om “excuustruzen” positief te discrimineren, ze dienen om bedrijven te laten nadenken over een inclusieve bedrijfscultuur. Meer perspectieven in je directiekamer zorgen voor groei, maar ook voor nieuwe inzichten over de werkplek. Wie zich goed en welkom voelt op het werk, presteert beter. Net daarom is het voor bedrijven en organisaties in hun eigen belang om de werkplek te organiseren voor elk talent, ongeacht gender.

Vandaag bestaan er echter nog te veel drempels die vrouwen tegenhouden carrière te maken. De combinatie met het gezin speelt daar een belangrijke rol in, maar ook later speelt ook de menopauze een rol in de stijgende curve richting het glazen plafond. Je zou kunnen stellen dat ook mannen die drempels voor vrouwen kunnen wegwerken, en daarom quota niet nodig zijn. Maar ik stel graag de vraag: waarom zijn ze er dan nog?

Vrouwen willen geen quota. We willen geen voorrang. We willen een faire kans om onze competenties in te zetten, net als iedere man. We zijn er in geslaagd om tot aan het hoger onderwijs een gelijke startkans te creëren, en dat dankzij vele vrouwen die op de barricaden stonden, zoals Marie Popelin en vele anderen. Wie gaat vandaag op de barricaden staan? Durft deze regering het voorbeeld tonen? Quota zijn van moeten.