Laatst gingen we naar een comedy night: drie komieken die aan elkaar gepraat werden door een vierde, de Master of Ceremony (of kortweg MC). Vier blanke mannen tussen 40 en 70 jaar oud. Het publiek? Ook overwegend mannelijk. Niet dat dat een probleem is, comedy is in Vlaanderen nog steeds vooral een mannenaangelegenheid. Het is als vrouw ook niet altijd evident om de eerder mannelijke humor te smaken. Maar deze keer viet het mee: naast de obligate kak, pis & seks grappen waarbij de zaal plat gaat, waren er ook wat subtielere en fijne grappen waarbij zelfs een moeilijk publiek haar glimlach niet kon onderdrukken. De afsluiter zette ons echter met de voetjes op de grond. Alles passeerde de revue: transgenders, stelende Marokkanen, obesitas, vrouwen, en ga zo maar door. Het was snel, het was hard, het was een half uur seksisme, racisme, transfobie,… Ineens wisten wij terug waarom we comedy niet altijd grappig vinden. Een klacht bij Unia gaan we er niet voor indienen maar we geven alvast geen geld om die komiek nog aan het werk te zien.

Deze komiek kiest er bewust voor om zijn show anti-woke te maken. In het comedy-wereldje leeft immers de vrees dat ze door de #woke en #metoo over bepaalde thema’s geen grappen meer mogen maken. Het vernoemen van de dead name van een transseksuele minister is niet grappig en heeft geen meerwaarde. Het is enkel bedoeld om een statement te maken voor een publiek dat eigenlijk vooral komt voor de kak, pis & seks grappen. Trouwens, drie van de vier komieken bewezen die avond dat je ook grappig kunt zijn zonder alle clichés erdoor te sleuren.

Mag er dan niks meer gezegd worden? Mogen we om niks meer lachen? Staan #woke en #metoo gelijk aan cancel culture? Uiteraard niet. De woke community zijn mensen die bewustzijn willen creëren rond een aantal thema’s zoals racisme, genderneutraliteit, homofobie en klimaat. Zoals Liberale Vrouwen, als socio-culturele vereniging, via hun werking bewustzijn willen creëren omtrent deze thema’s. Het is belangrijk om hier rationeel en redelijk over na te denken en mee om te gaan. De woke community vroeg niet om het standbeeld van Jan Fabre te verwijderen. Dat is een beslissing die elke instelling voor zichzelf moet nemen. De Singel oordeelt dat werk van deze kunstenaar niet langer past bij hun visie, het SMAK opteert om de kunst wel te houden en dat is ok. Zoals het ok is voor komieken om seksistische en racistische grappen te maken, maar het ook ok is om daar niet om te kunnen lachen.

In een openingsspeech van de KU Leuven rector Luc Sels werd eerder deze week de vrees geuit dat de vrijheid van spreken van academici ingeperkt wordt door de woke beweging. Wanneer men academici bevraagt blijkt dat de meesten van hen daar nog geen last van ondervonden. Woke krijgt een negatieve bijklank door de polarisatie op sociale media: de term wordt te pas en te onpas gebruikt als oorzaak van alles wat fout loopt in de samenleving. Terwijl het helemaal niet erg is om een beetje woke te zijn, tenminste als je er verstandig mee omgaat. Boeken verbranden omdat ze niet meer passen in de tijdsgeest is niet woke. Woke is ervoor zorgen dat degenen die de boeken lezen zich bewust zijn van het feit dat ze een uiting zijn van een andere tijdsgeest.

Mensen die vroeger niet spraken laten nu hun stem horen. Ze trekken een streep in het zand. Dit creëert bij een deel van de bevolking het bewustzijn dat tijden veranderd zijn. Anderen zien dit als een bedreiging. Dat men in een Westers land zoals Zwitserland in 2021 nog een referendum moet houden om het homohuwelijk in te voeren en dat 40% vindt dat hun medeburgers met een andere geaardheid nog altijd geen gelijke rechten mogen hebben, toont aan dat er nog heel wat nood is aan woke verenigingen. Dat is geen schande. Wij hoeven als socio-culturele inclusieve organisatie geen standbeelden neer te halen of boeken te verbranden maar wij werken verder aan het creëren van een bewustzijn tot iedereen beseft dat er meer is dat ons verbindt dan wat ons scheidt. Ja, wij zijn een klein beetje woke en we zijn er trots op!