Er werd een plein genoemd naar Lucienne Herman-Michielsens en nieuwe straat naar Roger Lallemand, samen de auteurs van de abortuswet uit 1990.

Wie uit de metrohalte Delta komt in de Brusselse gemeente Elsene, staat al met één teen op de universiteitscampus van de ULB en de VUB, en met twee voeten op het plein dat de naam van Lucienne Herman-Michielsens draagt, en waar de eveneens nieuwe Lallemandlaan op uitkomt.
Natuurlijk was de familie van Lucienne eregast bij de plechtige onthulling van de straatnaamborden. Haar zoon, dochter en kleindochter Alana Herman waren er, en ook Guy Verhofstadt kwam hiervoor uit Gent afgezakt.

“Dat abortus uiteindelijk in Vlaanderen bespreekbaar werd en politiek een meerderheid vond, is ongetwijfeld de verdienste geweest van de persoonlijkheid van Lucienne Herman-Michielsens, van haar dossierkennis en van haar zin voor een toen haalbaar compromis,” stelt VUB rector Caroline Pauwels bij de officiële opening van het plein. En zij vervolgt dat het engagement van Lucienne breder lag dan dit thema alleen, maar ook bij economische onafhankelijkheid van vrouwen, vrouwenrechten in het algemeen en dat zij stevig ijverde voor de wettelijke ondersteuning van het levensbeschouwelijk pluralisme.

De strijd die Lucienne Herman-Michielsens en Roger Lallemand voerden is nog lang niet ten einde, vreest rector Pauwels.
We moeten vaststellen dat er een terugslag plaatsvindt en dat de verwezenlijkingen van de vorige decennia in vraag gesteld worden, waardoor er soms gevreesd wordt voor achteruitgang (vooral in het buitenland) of voor de onmogelijkheid om nog verder vooruit te gaan in onze eigen contreien. Want ook hier liggen populisme en conservatisme steeds op de loer, getuige nog de argumenten die aangehaald werden toen dit jaar voorlag om de Belgische abortusregeling te verfijnen.
Henk Herman besluit: “Ik vrees dat het laatste woord hierover nog niet gezegd is en het hoofdstuk nog niet afgesloten. Daarom is het belangrijk dat de fakkel nog steeds doorgegeven wordt, ik heb steeds fier de erfenis van mijn moeder gedragen, en mijn dochter Alana op haar beurt staat vol vuur klaar om ook in de voetsporen te treden.”

Aviva Dierckx  (samenvatting van het artikel verschenen in Volksbelang)