Home » She’s a winner – Over hoe vrouwensport nog steeds onderbelicht blijft

She’s a winner – Over hoe vrouwensport nog steeds onderbelicht blijft

She’s a winner – Over hoe vrouwensport nog steeds onderbelicht blijft

29 juni 2023

Tot voor kort bleven de prestaties van vrouwen in de sport zwaar onderbelicht. Met uitzondering van een aantal sporten (zoals bijvoorbeeld tennis of turnen), werden wedstrijden van vrouwen niet uitgezonden, waren hun prestaties een voetnoot op het einde van het sportnieuws en is het prijzengeld veel minder. Ondanks de geweldige prestaties van o.a. Lotte Kopecky in het wielrennen, Nina Derwael in het turnen, Nafi Thiam in de zevenkamp, de Europese titel van onze Belgian Cats en eerder al de prestaties van Kim Gevaert, Elodie Ouadroego en Tia Hellebaut, blijven de prestaties van sommige vrouwen nog steeds in de anonimiteit.

Dubbele standaarden

Toen Luca Brecel bijvoorbeeld op 1 mei 2023 de finale van het wereldkampioenschap snooker speelde zat een groot deel van Vlaanderen aan zijn scherm gekluisterd. Uiteindelijk won hij, werd hij een nationale held en ving hij een prijzenpot van €570.000. Wendy Jans werd al acht (!) keer wereldkampioen snooker. Ze werd tevens 14 keer Europees kampioen. Begin deze maand greep ze net naast haar 15de titel. Zij is een amateur: ze kan immers als vrouw niet genoeg verdienen met snooker en baat dus daarnaast als hoofdberoep een zaak uit. De overwinning in een toernooi levert haar soms zelfs niet eens genoeg op om de reiskosten te betalen.

Terwijl Lotte Kopecky wereldkampioen werd en the Belgian Cats hun Europese titel vierden, leverde een andere Belgische jongedame een extreem sterke prestatie. Taekwondoka Sarah Chaâri veroverde op de Europese spelen in Krakau de gouden medaille in de categorie tot 62 kg. Zij is het nummer één van de wereld in haar categorie. Eind vorig jaar werd ze tevens wereldkampioen. Ze is nog maar 18 jaar. Chaâri zal voor ons land deelnemen aan de Olympische spelen in Parijs. Hopelijk krijgt ze door deze deelname de aandacht die ze verdient.

Op 24 november 2020 verscheen op de website van Team Belgium een interview met Jaouad Achab (Europees en wereldkampioen taekwondo) over vrouwen en sport. Op de vraag of hij denkt dat vrouwen dezelfde erkenning krijgen voor hun prestaties antwoordde hij het volgende: “Er is minder erkenning voor de prestaties van vrouwen omdat er minder mensen hun wedstrijden volgen. Ik hoop dat dit zal verbeteren want vrouwen werken even hard als mannen. De media kunnen meer aandacht besteden aan vrouwelijke atletes en wedstrijden. Er zou op tv en sociale media meer over vrouwensport moeten verschijnen en organisaties kunnen het ook promoten.”

Teamspirit

En dan hebben we nog Jolien Boumkwo. Zij deed wat niemand durft en zelfs niemand haar ooit voordeed. Jolien is een kogelstoter. Toen op de Europese spelen Ann Zagré, onze hordenloper, geblesseerd raakte, had men dringend een vervanger nodig. Jolien, die nog nooit in haar leven een horde gelopen had, bood zich aan om dat ene punt te halen. Het levert fantastische beelden op. Haar zelfrelativering en positivisme zijn zo aanstekelijk dat zelfs CNN en BBC er aandacht aan besteedden. En zo krijgt Jolien Boumkwo uit Gent ook in de Belgische nationale pers de aandacht die ze meer dan verdient.

En laat ons hopen dat die hartverwarmende actie van Jolien Boumkwo inspirerend werkt. Zij zette zichzelf opzij voor haar team. Voor “de vrouwen”. Voor haar land. Zij is het toonbeeld van “sisterhood”. Laten we allemaal een voorbeeld nemen aan Jolien. Zij is voor ons dé sportman van het jaar.

Sportman = sportvrouw van het jaar

We zijn het er over eens: vrouwen moeten meer erkenning krijgen voor hun prestaties. Als Luca Brecel en Dancing Dimi er in kunnen slagen om honderdduizenden Belgen nagelbijtend voor het scherm te laten zitten, als Karel Sabbe ervoor kan zorgen dat wij met z’n allen updates over zijn vooruitgang in de Barkley’s marathon volgen via twitterfeeds, dan moeten wij ons afvragen waarom de ijzersterke prestaties van Nafi Thiam, Lotte Kopecky, The Belgian Cats en de aandacht die ze er, terecht, voor krijgen, nog steeds niet genoeg zijn om voldoende aandacht te krijgen voor onze Belgische vrouwen.

Al deze vrouwen verdienen voor ons de titel van “sportman van het jaar” minstens evenveel als die man die, naast zijn sportprestaties, niet nog moet werken (en dan vaak ook nog niet voor het huishouden moet zorgen en er bovenal goed moet uitzien).

Wij zullen het alleszins niet nalaten om deze vrouwen de erkenning te geven die ze verdienen. Hebben we een prestatie gemist, laat het ons zeker weten. We geraken er alleen als minstens vrouwen, vrouwen steunen.