Deze week brengen we het verhaal van een sterke vrouw in deze bizarre tijden van Corona. Het verhaal van onze afdelingscoach Rebecca die open en eerlijk vertelt over hoe ze de balans probeert te vinden in deze vreemde periode.

Help, ik heb het gevoel dat ik een octopus ben! Je weet wel, dat prachtige dier met 8 tentakels of vangarmen. Ja vangarmen, want zo voel ik me: ik hang aan touwtjes of liever touwen. 

Dat is hoe het vandaag voelt: ik werk thuis, maar ik ben ook mama , dochter, mental coach, poetsvrouw, ik doe het huishouden, de boodschappen en ik help mijn echtgenoot die ook niet weet waar eerst te lopen (hij werkt namelijk in de geestelijk gezondheidszorg)…. Meegeteld? Dat zijn 8 vangarmen! Het gaat even niet. Wie kent het gevoel? En wat doe jij ertegen?

Ik weet het, ik mag niet klagen. Er zijn mensen die het veel lastiger hebben dan ik (ik ben nog gezond en mijn familie eveneens), maar ik denk dat heel wat vrouwen zich hierin herkennen. We werken van thuis uit en draaien –tig dubbele shiften. Dat is zeker geen verwijt naar ‘de mannen’ toe, want nee, mijn echtgenoot doet zijn best en probeert zoveel mogelijk te helpen. Alleen, zijn werk is momenteel zoveel belangrijker dan dat van mij: hij kan voor veel mensen een wezenlijk verschil maken.

En ik dan? Ik kan dat ook!

Voor mijn moeder bijvoorbeeld, met mijn dagelijkse berichtjes en telefoontjes, want ik mag haar niet bezoeken. Ze is gelukkig (nog) niet hulpbehoevend, maar wel alleenstaand. Zwaar, maar ze slaat er zich doorheen, altijd positief en vooruitziend…  mijn voorbeeld! 

Ook voor mijn kinderen kan ik een verschil maken. Ik ben er voor hen. Ze hebben het immers ook niet gemakkelijk: de oudste moet met lede ogen toezien hoe alle producties waar ze aan mocht meewerken, één na één uitgesteld worden; mijn zoon heeft al zijn activiteiten moeten stilleggen. Gelukkig hebben kinesisten ook nog administratieve taken waar ze door moeten en nu tijd voor hebben. De jongste volgt onlinelessen. Niet plezant, zo praten tegen een scherm. Daarnaast komt er een tsunami aan taken en deadlines op haar af, … op alle studenten. Misschien wordt het de hoogste tijd dat rectoren, docenten en leerkrachten even op de pauzeknop duwen, want anders krijgt mijn echtgenoot straks in het postcorona tijdperk nog meer werk. Gelukkig heb ik stevige schouders (spreekwoordelijke schouders, want we mogen elkaar ook niet aanraken, niet knuffelen en dat vind ik het nog het lastigste van al) waarop mijn kinderen kunnen steunen en ben ik er om hen te troosten. Niet dat wij moeders dat niet willen doen he,  hun kinderen troosten, we doen dat met veel liefde en volle overgave zelfs, want daar is een moeder ook goed in. We hadden het gewoon graag anders gehad.

Voor mijn echtgenoot die samen met zijn team bergen verzet met maar één doel voor ogen: hoe loodsen we onze patiënten zo goed mogelijk door deze periode van angst en onzekerheid. Ik ben trots op hem, op zijn inzet en volle overgave. En als dat dan betekent dat ik meer huishoudelijke taken moet doen (en wie mij kent, weet dat ik dat niet graag doe), dan is dat maar zo. Voor even dan toch, want straks verwelkomen we het postcorona tijdperk en dan ga ik in de tuin zitten: in een luie zetel, met een boek en een glas bubbels, terwijl manlief met de glimlach op zijn gezicht zal poetsen.

Rebecca (nog steeds een feministe)

Heb je na het lezen van dit verhaal zin om zelf in de pen te kruipen over hoe je deze corona-crisis beleeft? Stuur dan je verhaal naar info@liberalevrouwen.be.