De federale begroting is rond. Opvallend uit dit akkoord? Het wegvallen van het ziektebriefje voor korte afwezigheden. Een maatregel die wij als Liberale Vrouwen wel kunnen smaken!

Liberale Vrouwen geloven in mensen en geloven in elkaar. Wij weten dat wie vertrouwen geeft, dat ook terugkrijgt. Als wij ons eens een dag wat minder voelen, begrijpen en respecteren we dat en werken we gewoonweg van thuis. Voelen we ons echt ziek? Dan is een doktersbezoek natuurlijk wél aangewezen.

En we zijn niet alleen in deze redenering: er bestaan immers nog tal van bedrijven waar werkgevers de verantwoordelijkheid bij hun werknemers leggen. De werknemer krijgt de vrijheid om ziek te zijn zonder dat de dokter daarover moet beslissen en neemt de verantwoordelijkheid om terug te komen werken wanneer die zich beter voelt. Natuurlijk was onze teleurstelling wel groot toen bleek dat het ziektebriefje voor korte afwezigheden helemaal niet is afgeschaft!

Als je bij een groot bedrijf werkt mag je drie keer per jaar één dag ziek zijn zonder briefje. Bij KMO’s blijft alles dan weer bij het oude en mag het bedrijf daaromtrent een eigen beleid voeren.

In deze valt het ons op hoe weinig vertrouwen werkgevers in hun werknemers hebben. Ook al wijzen tal van studies uit dat wanneer je je werknemers vertrouwt dit niet gaat leiden tot misbruik: integendeel. Vertrouwen leidt net tot meer van flexibiliteit, collegialiteit, én loyaliteit. Uiteraard zullen er altijd werknemers zijn die de kantjes eraf lopen, maar die doen dat met ziektebriefje ook. Een beetje te veel gedronken in het weekend? Naar de dokter met zogezegde buikgriep. Dan zien wij die werknemer liever een dagje van thuis werken op zijn eigen tempo zodat het werk toch gedaan is, dat is immers voor zowel werkgever als werknemers het belangrijkst.

Als werkgever moet je investeren in de relatie met je werknemers. Of het nu een groot bedrijf is of een KMO, niemand zou een nummer mogen zijn. Een goede professionele relatie is gebaseerd op vrijheid en verantwoordelijkheid. Zelf de beslissing moeten nemen om je baas in te lichten dat je thuisblijft omdat je je niet goed voelt, is veel moeilijker dan een ziektebriefje mailen naar de personeelsdienst.

De pandemie heeft (tijdelijk?) onze visie op de work-life balance veranderd. Werknemers ontdekken de voordelen van telewerken: als je een verkoudheid hebt blijf je thuis en neem je geen risico om je collega’s te besmetten en volg je de vergadering digitaal. De regering miste hier volgens ons de historische kans om een aantal van deze zaken te verankeren bij de budgetbesprekingen. De realiteit is dat van zodra de coronamaatregelen werden losgelaten, de werkgevers in hun oude gewoontes van wantrouwen zijn hervallen en aanwezigheid boven output en welzijn stellen.

Als we de begroting op orde willen krijgen moeten we meer mensen aan het werk krijgen. Dat betekent dat we ook vrouwen, die er nog steeds sneller voor kiezen om thuis te blijven bij de kinderen, incentives moeten geven om te gaan werken. Dat betekent nog altijd dat ze de zorg voor een gezin en een job moeten kunnen combineren. Telewerken of flexibiliteit speelt daarin een sleutelrol. Dit geldt ook voor mannen, maar een man die thuisblijft is echter nog steeds in de minderheid.

De moraal van het verhaal is dat, als we meer mensen aan het werk willen, we werkgevers moeten stimuleren om hun werknemers te vertrouwen. Akkoord, doorgedreven flexibiliteit is niet in elke job mogelijk. Voor productiearbeiders, onderhoudspersoneel, werknemers in de bouw of transport is telewerk geen optie. Maar als we betrokkenheid willen creëren gaan we deze werknemers toch meer moeten geven dan het recht op drie dagen ziekte zonder ziektebriefje. Ons standpunt is duidelijk: geen vrijheid zonder verantwoordelijkheid maar ook geen verantwoordelijkheid zonder vrijheid.